όταν όλοι μοιραζόμαστε έχουμε όλοι περισσότερα.

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

το όνειρό μου.

ήταν πάντα τόνειρό μου να ξεφύγω απο δω.
σε άλλο κόσμο, δικό μου πλασμένο.
Πόσο Θεέ μου εγωιστικό.

Εκεί θα ήταν όλα όπως τα ήθελα.
Παραλίες και βουνά,
λίμνες και ποτάμια,
σύννεφα κι αστέρια να τρεμοπαίζουν και να τριγυρίζουν παντού.
ουράνια τόξα στα μάτια των ανθρώπων.

Χρυσάφι στη καρδιά.

Εκεί θα ήταν όλα για όλους και όλοι για όλα.

Τα χρώματα στα μάτια αδιαχώριστα κ μέρος του φωτός.
Όπως τάφησε ο Θεός.

Και μετά,
στη ξεκούραση,
στου ύπνου την αγκάλη 

θα γέρναμε χωρίς φόβο,
σέναν ύπνο δίχως όνειρα,
αφού τα ζούσαμε το πρωί.

Αγκαλιά με τα θεριά που τώρα παλεύουμε να εξημερώσουμε.
Ανάσα απο λουλούδια που τώρα νομίζουμε ότι καλλιεργούμε,
στη σκιά δέντρων που πληγώνουμε στο όνομα της ασφάλειας και της ιστορίας μας.

Με ρίζες βαθιές,
μέχρι το κέντρο το απόκεντρο.
μέχρι το άπειρο το πεπερασμένο.

Μέχρι την άκρη του καθενός που φτάνει στον δίπλα του.

Πόσο Θεέ μου εγωιστικό.

Θάθελα να τους αναγκάσω όλους να ζούνε έτσι.

Αναπνέοντας δροσιά και μέλι.


Χωρίς χτες και αύριο.