Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη
δώς της κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινήσει... σσσσσςςςςςςς......
"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παμπόνηρο στοιχειό, πιό πονηρό απ' όλα τα ξωτικά.
Μια μέρα είχε μεγάλα κέφια, γιατί μόλις είχε φτιάξει έναν καθρέφτη που έκανε κάθε τι καλό που καθρεπτίζοταν μέσα του να ζαρώνει και να χάνεται, κι όλα τα ά σχημα και ά χρηστα πράγματα να φαντάζουν δέκα φορές χειρότερα από πριν.
Στον καθρέπτη αυτόν, τα πιό όμορφα τοπία φαίνονταν σαχλά κι απαίσια κι οι πιό όμορφοι άνθρωποι μισητοί.
Τα χαρακτηριστικά τους ήταν τόσο αλλοιωμένα, που οι φίλοι τους ποτέ δεν θα μπορούσαν να τους αναγνωρίσουν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, αν κάποιος από αυτούς είχε μια φακίδα στο πρόσωπο, θαρρείς και πλάταινε και γέμιζε τη μύτη και το στόμα του.
Κι αν μια ευγενική σκέψη περνούσε από το μυαλό του, ο καθρέπτης ράγιζε.
Το στοιχειό πίστευε πως όλα αυτά ήταν απίστευτα διασκεδαστικά και καυχιόταν για το σπουδαίο του κατασκεύασμα.
Τα ξωτικά διέδωσαν τα νέα γι'αυτόν το νέο μαγικό καθρέπτη και είπαν πως για πρώτη φορά όσοι κατοικούσαν στη γη θα μπορούσαν επιτέλους να δουν με τι μοιάζουν στ' αλήθεια.
Ταξίδεψαν τον καθρέπτη σε κάθε άκρη της γης, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε χώρα ή άνθρωπος να μην έχει καθρεπτιστεί μέσα σε αυτόν.
Ύστερα τον πήραν μαζί τους ψηλά στα ουράνια, για να δουν αν μπορούν κι εκεί να διασκεδάσουν το ίδιο καλά.
Όμως όσο πιό ψηλά ανέβαιναν, τόσο πιό πολύ ράγιζε ο καθρέπτης, και με δυσκολία πιά τον κρατούσαν για να μην γίνει θρύψαλα.
Πετούσαν, πετούσαν αδιάκοπα, όλο και πιό ψηλά, ώσπου ο καθρέφτης άρχισε να τραντάζεται όλο και πιό δυνατά, ξέφυγε από τα χέρια τους και έπεσε στη γη, σπάζοντας σε χιλιάδες, μυριάδες, απειροελάχιστα κομμάτια.
Κι έτσι βέβαια προξένησε ακόμη πιό πολλή δυστυχία απ' όση προξενούσε ως τότε, γιατί τα κομματάκια του, μικρά όσο οι κόκκοι της άμμου, τα πήρε ο άνεμος και χώθηκαν στα μάτια των ανθρώπων, κάνοντάς τους να βλέπουν τα πάντα στραβά και να έχουν μάτια για ότι είναι κακό και διεφθαρμένο.
Γιατί κάθε μικρό κομματάκι, βλέπετε, διατηρούσε τς αλλόκοτες ιδιότητες του καθρέπτη ολόκληρου.
Μερικοί άνθρωποι ήταν πολύ άτυχοι, γιατί κάποιο κομμάτι χώθηκε στην καρδιά τους, κι αυτή έγινε κρύα και σκληρή, σαν μια μάζα από πάγο.
Μερικά θρύψαλα αυτού του απαίσιου καθρέπτη ακόμα πετούν στον αέρα και πολύ σύντομα θα ακούσουμε για αυτά."
( Πρώτη ιστορία στο παραμύθι της Βασίλισσας του Χιονιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, εκδόσεις Παπαδόπουλος , copyright 1993 ISBN 960-261-764-0)
Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Παπαδόπουλος για το έργο και την άδειά τους)
στην ανέμη τυλιγμένη
δώς της κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινήσει... σσσσσςςςςςςς......
"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παμπόνηρο στοιχειό, πιό πονηρό απ' όλα τα ξωτικά.
Μια μέρα είχε μεγάλα κέφια, γιατί μόλις είχε φτιάξει έναν καθρέφτη που έκανε κάθε τι καλό που καθρεπτίζοταν μέσα του να ζαρώνει και να χάνεται, κι όλα τα ά σχημα και ά χρηστα πράγματα να φαντάζουν δέκα φορές χειρότερα από πριν.
Στον καθρέπτη αυτόν, τα πιό όμορφα τοπία φαίνονταν σαχλά κι απαίσια κι οι πιό όμορφοι άνθρωποι μισητοί.
Τα χαρακτηριστικά τους ήταν τόσο αλλοιωμένα, που οι φίλοι τους ποτέ δεν θα μπορούσαν να τους αναγνωρίσουν.
Και σαν να μην έφτανε αυτό, αν κάποιος από αυτούς είχε μια φακίδα στο πρόσωπο, θαρρείς και πλάταινε και γέμιζε τη μύτη και το στόμα του.
Κι αν μια ευγενική σκέψη περνούσε από το μυαλό του, ο καθρέπτης ράγιζε.
Το στοιχειό πίστευε πως όλα αυτά ήταν απίστευτα διασκεδαστικά και καυχιόταν για το σπουδαίο του κατασκεύασμα.
Τα ξωτικά διέδωσαν τα νέα γι'αυτόν το νέο μαγικό καθρέπτη και είπαν πως για πρώτη φορά όσοι κατοικούσαν στη γη θα μπορούσαν επιτέλους να δουν με τι μοιάζουν στ' αλήθεια.
Ταξίδεψαν τον καθρέπτη σε κάθε άκρη της γης, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε χώρα ή άνθρωπος να μην έχει καθρεπτιστεί μέσα σε αυτόν.
Ύστερα τον πήραν μαζί τους ψηλά στα ουράνια, για να δουν αν μπορούν κι εκεί να διασκεδάσουν το ίδιο καλά.
Όμως όσο πιό ψηλά ανέβαιναν, τόσο πιό πολύ ράγιζε ο καθρέπτης, και με δυσκολία πιά τον κρατούσαν για να μην γίνει θρύψαλα.
Πετούσαν, πετούσαν αδιάκοπα, όλο και πιό ψηλά, ώσπου ο καθρέφτης άρχισε να τραντάζεται όλο και πιό δυνατά, ξέφυγε από τα χέρια τους και έπεσε στη γη, σπάζοντας σε χιλιάδες, μυριάδες, απειροελάχιστα κομμάτια.
Κι έτσι βέβαια προξένησε ακόμη πιό πολλή δυστυχία απ' όση προξενούσε ως τότε, γιατί τα κομματάκια του, μικρά όσο οι κόκκοι της άμμου, τα πήρε ο άνεμος και χώθηκαν στα μάτια των ανθρώπων, κάνοντάς τους να βλέπουν τα πάντα στραβά και να έχουν μάτια για ότι είναι κακό και διεφθαρμένο.
Γιατί κάθε μικρό κομματάκι, βλέπετε, διατηρούσε τς αλλόκοτες ιδιότητες του καθρέπτη ολόκληρου.
Μερικοί άνθρωποι ήταν πολύ άτυχοι, γιατί κάποιο κομμάτι χώθηκε στην καρδιά τους, κι αυτή έγινε κρύα και σκληρή, σαν μια μάζα από πάγο.
Μερικά θρύψαλα αυτού του απαίσιου καθρέπτη ακόμα πετούν στον αέρα και πολύ σύντομα θα ακούσουμε για αυτά."
( Πρώτη ιστορία στο παραμύθι της Βασίλισσας του Χιονιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, εκδόσεις Παπαδόπουλος , copyright 1993 ISBN 960-261-764-0)
Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Παπαδόπουλος για το έργο και την άδειά τους)
