Το γράμμα του Οδυσσέα.

Γεια σας,
είμαι ο Οδυσσέας και έχω ένα δωμάτιο στο χρώμα του ουρανού. 


Το έβαψε έτσι η μαμά μου γιατί είπε ότι όταν περνάμε εμείς οι άνθρωποι πολύ καιρό ανάμεσα σε 4 τοίχους, χάνουμε το μυαλό μας. 
Μα πως το χάνουμε; 
Αφού δεν είναι μέσα στο κεφάλι μας που είναι κλειστό από παντού ; 
Είναι έκφραση μου είπε, που σημαίνει ότι χάνουμε την αίσθηση της πραγματικότητας.

Α, και τι είναι η πραγματικότητα; 

Έλα να σου δείξω, μου είπε η μαμά μου και βγήκαμε έξω στο μπαλκόνι, που είμαστε τυχεροί μου είπε, γιατί έχουμε βεράντα και δεν έχουμε τίποτα πάνω από το κεφάλι μας και άπλωσε μια κουβέρτα κάτω και μου είπε να ξαπλώσουμε ανάσκελα.

Κοίτα, μου είπε, στον ουρανό τα σύννεφα γυρίζουν γύρω από τη γη που είναι μια μπάλα, 
ξέρει η μαμά ότι μου αρέσουν πολύ οι μπάλες και κάθε φορά που βγαίναμε έξω μου το έλεγε αυτό, αλλά δεν το καταλάβαινα εύκολα, γιατί όλα μου φαίνονταν να απλώνονται τριγύρω και όχι να είναι πάνω σε μια μπάλα...


Σκέψου λοιπόν ότι είσαι πάνω σε μια μπάλα που κρέμεται στον αέρα.
Μου είπε να κλείσω τα μάτια για να σκεφτώ καλύτερα...

Είναι αλήθεια ότι πιο εύκολα μπορούσα να φανταστώ ότι το φεγγάρι είναι μια μπάλα γιατί το βλέπω στον ουρανό και φωτίζει. 


Τέλος πάντων αφού πέρασε λίγη ώρα, μου είπε, αυτή είναι η πραγματικότητα, όχι οι τοίχοι που βλέπουμε κάθε μέρα...

Γι αυτό κι εγώ τώρα πολλές φορές, όπου και να είμαι μπορώ να δω τα πάντα διάφανα και τη μπάλα κάτω από τα πόδια μου πολύυυυ πολύ μεγάλη, αλλά και τόσο μικρή που να είναι κάπου στον αέρα, να γυρίζει γύρω γύρω από τον μεγάλο ήλιο, που είναι κι αυτός μια μπάλα ,που γυρίζουν γύρω της και άλλες μπάλες, άλλες πιο μικρές κι άλλες πιο μεγάλες από τη γη μας και όλοι μαζί γυρίζουμε γύρω γύρω από το κέντρο του γαλαξία μας, που είναι ένας από τους πολλούουουους γαλαξίες που υπάρχουν. 
Και νιώθω πολύ μεγάλος. 

Όχι σε ηλικία αλλά σε μέγεθος!

Νιώθω σαν να απλώνομαι εγώ μέχρι τις άκρες του γαλαξίας μας και βλέπω τους άλλους γαλαξίες μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι!

Όταν μια φορά την ρώτησα, πού χωράνε όλα αυτά μανούλα;

Στην αγκαλιά του Θεού, μου είπε και με πήρε αγκαλιά χαμογελώντας.


Αυτά είχα να πω και ευχαριστώ που με διαβάσατε μέχρι εδώ.


Οδυσσέας.


-Όχι αυτός της Τροίας αν και ήταν πολύ σπουδαίος άνθρωπος όπως λέει η μαμά που γιαυτό της άρεσε το όνομα...-



(Σημείωση: το γράμμα αυτό γράφτηκε από τη μητέρα μιας και ο Οδυσσέας ήταν μόλις 2,5 χρονών. Με την ελπίδα πάντα ότι θα του εμφυσηθούν τα νοήματα..)