Το πρώτο μάθημα.

Οκτώβρης 2008.

Αφού προηγήθηκε η συζήτηση για το σημείο  και έσπασε ο πάγος, εμφάνισα μια κόλλα Α3 μαύρη δυο άσπρες ξυλομπογιες και  ζήτησα από την Π. (9 ετών )  και τον Π. (10 ετών) να κάνουν ο καθένας από  ένα σημείο στο χαρτί .


Δειλά, άπλωσαν το χέρι και πάτησαν από μια άσπρη τελεία στο χαρτί, ακριβώς μπροστά τους.


Ωραία. Τώρα άλλο ένα. Τους ζήτησα.


Άλλες 2 τελείες δίπλα στις προηγούμενες. Μπροστά τους...


Ωραία...Κι άλλο ένα ακόμη παρακαλώ.


Κι άλλο ένα..., κι άλλο ένα...


Και έτσι κύλισε αρκετά η ώρα, μέχρι που άρχισαν να απλώνονται και να σταυρώνουν πια τα χέρια τους γελώντας, πατώντας τελείες ο ένας στο "χώρο" του αλλουνού!


Όταν πια το χαρτί γέμισε από τελείες, είπα,


Στοοοοοοοπ. Σταματήστε. Σηκωθείτε και κοιτάξτε τι φτιάξατε...


Σήκωσα την κόλλα και  δεν θα ξεχάσω ποτέ τα μάτια τους πως άνοιξαν, ταυτόχρονα σχεδόν!

Ο ουρανός με τ' άστρα. 
Δια χειρός...

Vija Celmins
 Night Sky #20, 1999
 Charcoal on acrylic basecoat paper, 57,2 x 64,7 cm
 Kunstmuseum Winterthur, permanent loan of the Galerieverein, Freunde des Kunstmuseums Winterthur, 2001
 © Vija Celmins


Και να σκεφτεί κανείς ότι τον παραπάνω πίνακα μόλις τώρα - εννοώντας κυριολεκτικά!-  τον ανακάλυψα... όπως και την καλλιτέχνη!


Να ναι καλά το ίντερνετ...