Αγαπώ την κυριολεξία!

Και έμαθα χτες από φίλη επιμελλήτρια κειμένων ότι η Νέα Ελληνική γλώσσα είναι πολύ high context γλώσσα. 

Κοινώς δεν είναι σαφής!

Δηλαδή υπάρχουν πολλά σχήματα λόγου σε αυτήν, τα οποία και ερμηνεύονται μεταφορικά ώς έννοιες μέσα σε ένα ευρύτερο πολιτιστικό-πολιτισμικό πλαίσιο 
(βλ. High_context_culture) 

Δηλαδή όταν οι νεο-Έλληνες μιλούν δεν εννοούν κυριολεκτικά αυτό που λένε. Παρόλαυτά μεταξύ τους συννενοούνται επειδή έχουν κοινούς κώδικες αντίληψης λόγω κουλτούρας.

Και διερωτήθηκα εγώ που αν και πρωτο-δεσμίτισσα (για όσους ακόμα θυμούνται τις δέσμες στα γενικά λύκεια...) και παρόλο που μόνο μέχρι την τρίτη δημοτικού διδάχτηκα τα πνεύματα και τις περισπωμένες, ξυπνούσα στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών την ώρα του συντακτικού, καθότι μαθηματικός είναι ο συλλογισμός διερεύνησης,

μόνο η Πυθία δεν μιλούσε αόριστα και διφορούμενα στην Αρχαιότητα; 

Όλα τα υπόλοιπα γραμμένα, ετυμολογικά καταλήγουν στην αληθινή έννοια του θέματος- ρίζας που είναι συνήθως επεξηγηματικό των ερεθισμάτων από τον περιβάλλοντα κόσμο και πάντα το νόημά τους άπτεται παρεμφερώς σε αυτό του θέματος-ρίζας.

Οι άνθρωποι όλου του αρχαίου κόσμου συνομιλούσαν στην γλώσσα τους, έγραφαν όμως στα ελληνικά διότι μπορούσαν όλοι να αντιληφθούν το νόημα των όσων γράφονται ώστε αυτά να διαδίδονται ελεύθερα κι ανεμπόδιστα διευκολύνοντας την επικοινωνία σε ότι αυτή ήταν χρήσιμη- εμπόριο και διακίνηση ιδεών. Ακόμα και οι Ρωμαίοι παρόλη την αυτοκρατορία τους, ο πολιτιστικός τους ιμπεριαλισμός σκόνταψε στον σκόπελο της γλώσσας που μίλησαν οι πρώτοι και μεγαλύτεροι φιλόσοφοι, ουσιαστικά αναμεταδίδοντάς τους πολλάκις παρερμηνεύοντας.

Με επιβεβαίωσε λοιπόν η φίλη μου, προσθέτοντας για παράδειγμα την ιαπωνική  γλώσσα σε αντιπαράθεση με την κινεζική. Παρόλο που οι γραφή  προσομοιάζει (τύπου ιδεογραφήματος) εν τούτοις το νόημα στην ιαπωνική λαμβάνεται σαφώς και κυριολεκτικά.

Η γλώσσα τους ή η κουλτουρα τους για να είμαι πιο συνεπής με τον όρο, δεν μεταφέρει νοήματα μέσω συμβόλων παρα περιγράφει την πραγματική σημασία των περιγραφόντων

Παρακαλώ όποιος γνωρίζει περισσότερα να μας φωτίσει, ωστόσο επιτρέψτε μου να επιμείνω να θεωρώ πως η αποφυγή παρεξηγήσεων είναι το μέγιστο κριτίριο μεταξύ των λαών και ώς τέτοιο θα έπρεπε να ληφθεί όταν αποφάσιζαν να διαλέξουν την αγγλική ως γλώσσα του νέου τούτου κόσμου ( καθ'ότι κορυφαία ανάμεσα των "υψηλού περιεχομένου- περιλαμβανομένου- δεν ξέρω πως αλλιώς να το μεταφράσω" γλωσσών ).

Τώρα μήπως είναι τυχαία τα παρεμφερή σχήματα λόγου "μου φαίνονται κινέζικα" με το " it's all greek to me" ( μετ. είναι όλα ελληνικά για μένα, δει ακατανόητα...) ;

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Η ελευθερία

Φαντάζομαι λοιπόν την ελευθερία μου σαν έναν κύκλο γύρω απο μένα, την τελεία, πάνω στο χαρτί.


Φαντάζομαι και τους υπόλοιπους γύρω μου ώς τετοιες τελείες- κέντρα των δικών τους κύκλων πάνω στο χαρτί.


Πόσο μπορεί ο κύκλος μου ν' ανοίξει μέχρι να γίνει επαφή;


Πόσο μπορεί αληθινά να απλωθεί μέσα σε περιορισμένο χώρο;


Περιορισμένο κι όχι άπειρο χωρίς να έχει πέρας,
πεπερασμένο και περασμένο και τελειωμένο αλλά πέρα για πέρα ατελή.










(Φιλικά πρός όλους.)

Ο κύκλος

Ο κύκλος είναι το πρότερο όλων των γνωστών γεωμετρικών σχημάτων.
Μάλιστα το πρώτο αναγνωστό με δέος (ήλιος-φεγγάρι).
Θεωρήθηκε και λατρεύτηκε ώς το τέλειο σχήμα.


Χωρίς αρχή, μέση, τέλος. 


Άρα είναι άναρχος, άμεσος και ατελής.


Και σφαίρα η ανάπτυξή του στον χώρο.


Το θέμα όμως είναι ό,τι περιέχεται εντός κ εκτός του.


Επειδή κι επί τα αυτά του είναι μόνο στην περιφέρεια του, άρα και στα όρια πάντα και δεν δύνανται να αντιληφθούν αν πραγματικά κάτι μπορεί να περιέχει, χωρίς να περιέχεται.




(Φιλικά επίσης προς τους ποιητές...)

Ετυμολογικά 1

ετυμολογία < λέξη της μεταγενέστερης ελληνικής ἐτυμολογία < αρχαία ελληνική ἔτυμος (αληθινός) + λέγω

Μπορούμε να πούμε ότι ερευνά τον έτυμο λόγο, δηλαδή την αληθινή έννοια, των λέξεων.

(πηγή: http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1 )

Το α- στερητικό δηλώνει στέρηση.

Άρα το άσχημο δεν έχει σχήμα.

Άρα δεν είναι το αντίθετό του το ό-μορφο εφόσον αυτό που στερείται μορφής είναι το άμορφο.

Όχι το δύσ-μορφο, ούτε το εύ-μορφο, 

απλά το άμορφο.

Τώρα, το ό-μορφο θα έλεγα ότι - με ό,τι αυτό σημαίνει- είναι αυτό 
που τείνει στην μορφή του ο, 
ενός κύκλου.

Απλά.


(παρακαλώ για την συμπάθεια των φίλων φιλολόγων...)