Κάστρα από άμμο που αντέχουν!

Καλοκαίρι, θάλασσα και τα κουβαδάκια έχουν την τιμητική τους.


Μικροί μεγάλοι έχουν την ευκαιρία να γίνουν μεγάλοι χτίστες με το πιό απλό υλικό κάτω από τα πόδια τους μέχρι το επόμενο κύμα...


Παρακάτω όμως σας παρουσιάζουμε μια συνταγή ώστε το αρχιτεκτόνημά σας να αντέξει λίιιγο ακόμα να το χαίρεστε με την προυπόθεση μόνο να μεταφέρετε την άμμο στο σπίτι ή όπου αλλού θα έχετε πρόσβαση σε μάτι κουζίνας.


Λοιπόν, θα χρειαστείτε αναλογικά,


1.  3 φλιτζάνια άμμο
2.  1,5 φλιτζάνι άμυλο καλαμποκιού
3.  1,5 φλιτζάνι νερό
4.  χρώμα ζαχαροπλαστικής


Ανακατεύετε τα υλικά πάνω από χαμηλή φωτιά, αφήνετε να κρυώσουν και αρχιτεκτονίστε ελεύθερα!


Αφήστε απλά να στεγνώσουν τα έργα σας στον αέρα και θα τα χαίρεστε τουλάχιστον μέχρι να τα δείξετε σε όλους τους φίλους σας!










Η πηγή του άρθρου εδώ

Κατασκευές

Κατασκευές με ελεύθερο θέμα με δομικό υλικό από φύρα χαρτονιών που προήλθαν από την ευγενική χορηγία γονέα.

Κλίμαξ 1:1

Τα κορίτσια αποτύπωσαν η μία την άλλη και μετά ζωγράφισαν τον εαυτό τους σε κλίμακα 1:1.

το όνειρό μου.

ήταν πάντα τόνειρό μου να ξεφύγω απο δω.
σε άλλο κόσμο, δικό μου πλασμένο.
Πόσο Θεέ μου εγωιστικό.

Εκεί θα ήταν όλα όπως τα ήθελα.
Παραλίες και βουνά,
λίμνες και ποτάμια,
σύννεφα κι αστέρια να τρεμοπαίζουν και να τριγυρίζουν παντού.
ουράνια τόξα στα μάτια των ανθρώπων.

Χρυσάφι στη καρδιά.

Εκεί θα ήταν όλα για όλους και όλοι για όλα.

Τα χρώματα στα μάτια αδιαχώριστα κ μέρος του φωτός.
Όπως τάφησε ο Θεός.

Και μετά,
στη ξεκούραση,
στου ύπνου την αγκάλη 
θα γέρναμε χωρίς φόβο,
σέναν ύπνο δίχως όνειρα,
αφού τα ζούσαμε το πρωί.

Αγκαλιά με τα θεριά που τώρα παλεύουμε να εξημερώσουμε.
Ανάσα απο λουλούδια που τώρα νομίζουμε ότι καλλιεργούμε,
στη σκιά δέντρων που πληγώνουμε στο όνομα της ασφάλειας και της ιστορίας μας.

Με ρίζες βαθιές,
μέχρι το κέντρο το απόκεντρο.
μέχρι το άπειρο το πεπερασμένο.

Μέχρι την άκρη του καθενός που φτάνει στον δίπλα του.

Πόσο Θεέ μου εγωιστικό.

Θάθελα να τους αναγκάσω όλους να ζούνε έτσι.

Αναπνέοντας δροσιά και μέλι.

Χωρίς χτες και αύριο.

Γιάννης Ρίτσος, τάδε έφη.

''Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. 

Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ' το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο.

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους. Κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης.

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι.
Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα.

Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο.

Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα. Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι που ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν.

Γι᾿ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι.''

Η ιστορία του σπασμένου καθρέπτη

Κόκκινη κλωστή δεμένη
στην ανέμη τυλιγμένη


δώς της κλώτσο να γυρίσει
παραμύθι ν' αρχινήσει... σσσσσςςςςςςς......






"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα παμπόνηρο στοιχειό, πιό πονηρό απ' όλα τα ξωτικά.


Μια μέρα είχε μεγάλα κέφια, γιατί μόλις είχε φτιάξει έναν καθρέφτη που έκανε κάθε τι καλό που καθρεπτίζοταν μέσα του να ζαρώνει και να χάνεται, κι όλα τα ά σχημα και ά χρηστα πράγματα να φαντάζουν δέκα φορές χειρότερα από πριν.


Στον καθρέπτη αυτόν, τα πιό όμορφα τοπία φαίνονταν σαχλά κι απαίσια κι οι πιό όμορφοι άνθρωποι μισητοί. 


Τα χαρακτηριστικά τους ήταν τόσο αλλοιωμένα, που οι φίλοι τους ποτέ δεν θα μπορούσαν να τους αναγνωρίσουν. 
Και σαν να μην έφτανε αυτό, αν κάποιος από αυτούς είχε μια φακίδα στο πρόσωπο, θαρρείς και πλάταινε και γέμιζε τη μύτη και το στόμα του.
Κι αν μια ευγενική σκέψη περνούσε από το μυαλό του, ο καθρέπτης ράγιζε.


Το στοιχειό πίστευε πως όλα αυτά ήταν απίστευτα διασκεδαστικά και καυχιόταν για το σπουδαίο του κατασκεύασμα.


Τα ξωτικά διέδωσαν τα νέα γι'αυτόν το νέο μαγικό καθρέπτη και είπαν πως για πρώτη φορά όσοι κατοικούσαν στη γη θα μπορούσαν επιτέλους να δουν με τι μοιάζουν στ' αλήθεια.


Ταξίδεψαν τον καθρέπτη σε κάθε άκρη της γης, ώσπου στο τέλος δεν υπήρχε χώρα ή άνθρωπος να μην έχει καθρεπτιστεί  μέσα σε αυτόν.


Ύστερα τον πήραν μαζί τους ψηλά στα ουράνια, για να δουν αν μπορούν κι εκεί να διασκεδάσουν το ίδιο καλά. 


Όμως όσο πιό ψηλά ανέβαιναν, τόσο πιό πολύ ράγιζε ο καθρέπτης, και με δυσκολία πιά τον κρατούσαν για να μην γίνει θρύψαλα.


Πετούσαν, πετούσαν αδιάκοπα, όλο και πιό ψηλά, ώσπου ο καθρέφτης άρχισε να τραντάζεται όλο και πιό δυνατά, ξέφυγε από τα χέρια τους και έπεσε στη γη, σπάζοντας σε χιλιάδες, μυριάδες, απειροελάχιστα κομμάτια.


Κι έτσι βέβαια προξένησε ακόμη πιό πολλή δυστυχία απ' όση προξενούσε ως τότε, γιατί τα κομματάκια του, μικρά όσο οι κόκκοι της άμμου, τα πήρε ο άνεμος και χώθηκαν στα μάτια των ανθρώπων, κάνοντάς τους να βλέπουν τα πάντα στραβά και να έχουν μάτια για ότι είναι κακό και διεφθαρμένο.


Γιατί κάθε μικρό κομματάκι, βλέπετε, διατηρούσε τς αλλόκοτες ιδιότητες του καθρέπτη ολόκληρου.


Μερικοί άνθρωποι ήταν πολύ άτυχοι, γιατί κάποιο κομμάτι χώθηκε στην καρδιά τους, κι αυτή έγινε κρύα και σκληρή, σαν μια μάζα από πάγο.


Μερικά θρύψαλα αυτού του απαίσιου καθρέπτη ακόμα πετούν στον αέρα και πολύ σύντομα θα ακούσουμε για αυτά."












( Πρώτη ιστορία στο παραμύθι της Βασίλισσας του Χιονιού του Χανς Κρίστιαν Αντερσεν, εκδόσεις Παπαδόπουλος , copyright 1993 ISBN 960-261-764-0)


Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Παπαδόπουλος για το έργο και την άδειά τους)

Οδυσσέας (Αλεπουδέλης) Ελύτης περι Ευρώπης

Αγαπώ την κυριολεξία!

Και έμαθα χτες από φίλη επιμελλήτρια κειμένων ότι η Νέα Ελληνική γλώσσα είναι πολύ high context γλώσσα. 

Κοινώς δεν είναι σαφής!

Δηλαδή υπάρχουν πολλά σχήματα λόγου σε αυτήν, τα οποία και ερμηνεύονται μεταφορικά ώς έννοιες μέσα σε ένα ευρύτερο πολιτιστικό-πολιτισμικό πλαίσιο 
(βλ. High_context_culture) 

Δηλαδή όταν οι νεο-Έλληνες μιλούν δεν εννοούν κυριολεκτικά αυτό που λένε. Παρόλαυτά μεταξύ τους συννενοούνται επειδή έχουν κοινούς κώδικες αντίληψης λόγω κουλτούρας.

Και διερωτήθηκα εγώ που αν και πρωτο-δεσμίτισσα (για όσους ακόμα θυμούνται τις δέσμες στα γενικά λύκεια...) και παρόλο που μόνο μέχρι την τρίτη δημοτικού διδάχτηκα τα πνεύματα και τις περισπωμένες, ξυπνούσα στο μάθημα των αρχαίων ελληνικών την ώρα του συντακτικού, καθότι μαθηματικός είναι ο συλλογισμός διερεύνησης,

μόνο η Πυθία δεν μιλούσε αόριστα και διφορούμενα στην Αρχαιότητα; 

Όλα τα υπόλοιπα γραμμένα, ετυμολογικά καταλήγουν στην αληθινή έννοια του θέματος- ρίζας που είναι συνήθως επεξηγηματικό των ερεθισμάτων από τον περιβάλλοντα κόσμο και πάντα το νόημά τους άπτεται παρεμφερώς σε αυτό του θέματος-ρίζας.

Οι άνθρωποι όλου του αρχαίου κόσμου συνομιλούσαν στην γλώσσα τους, έγραφαν όμως στα ελληνικά διότι μπορούσαν όλοι να αντιληφθούν το νόημα των όσων γράφονται ώστε αυτά να διαδίδονται ελεύθερα κι ανεμπόδιστα διευκολύνοντας την επικοινωνία σε ότι αυτή ήταν χρήσιμη- εμπόριο και διακίνηση ιδεών. Ακόμα και οι Ρωμαίοι παρόλη την αυτοκρατορία τους, ο πολιτιστικός τους ιμπεριαλισμός σκόνταψε στον σκόπελο της γλώσσας που μίλησαν οι πρώτοι και μεγαλύτεροι φιλόσοφοι, ουσιαστικά αναμεταδίδοντάς τους πολλάκις παρερμηνεύοντας.

Με επιβεβαίωσε λοιπόν η φίλη μου, προσθέτοντας για παράδειγμα την ιαπωνική  γλώσσα σε αντιπαράθεση με την κινεζική. Παρόλο που οι γραφή  προσομοιάζει (τύπου ιδεογραφήματος) εν τούτοις το νόημα στην ιαπωνική λαμβάνεται σαφώς και κυριολεκτικά.

Η γλώσσα τους ή η κουλτουρα τους για να είμαι πιο συνεπής με τον όρο, δεν μεταφέρει νοήματα μέσω συμβόλων παρα περιγράφει την πραγματική σημασία των περιγραφόντων

Παρακαλώ όποιος γνωρίζει περισσότερα να μας φωτίσει, ωστόσο επιτρέψτε μου να επιμείνω να θεωρώ πως η αποφυγή παρεξηγήσεων είναι το μέγιστο κριτίριο μεταξύ των λαών και ώς τέτοιο θα έπρεπε να ληφθεί όταν αποφάσιζαν να διαλέξουν την αγγλική ως γλώσσα του νέου τούτου κόσμου ( καθ'ότι κορυφαία ανάμεσα των "υψηλού περιεχομένου- περιλαμβανομένου- δεν ξέρω πως αλλιώς να το μεταφράσω" γλωσσών ).

Τώρα μήπως είναι τυχαία τα παρεμφερή σχήματα λόγου "μου φαίνονται κινέζικα" με το " it's all greek to me" ( μετ. είναι όλα ελληνικά για μένα, δει ακατανόητα...) ;

Τα συμπεράσματα δικά σας.

Η ελευθερία

Φαντάζομαι λοιπόν την ελευθερία μου σαν έναν κύκλο γύρω απο μένα, την τελεία, πάνω στο χαρτί.


Φαντάζομαι και τους υπόλοιπους γύρω μου ώς τετοιες τελείες- κέντρα των δικών τους κύκλων πάνω στο χαρτί.


Πόσο μπορεί ο κύκλος μου ν' ανοίξει μέχρι να γίνει επαφή;


Πόσο μπορεί αληθινά να απλωθεί μέσα σε περιορισμένο χώρο;


Περιορισμένο κι όχι άπειρο χωρίς να έχει πέρας,
πεπερασμένο και περασμένο και τελειωμένο αλλά πέρα για πέρα ατελή.










(Φιλικά πρός όλους.)

Ο κύκλος

Ο κύκλος είναι το πρότερο όλων των γνωστών γεωμετρικών σχημάτων.
Μάλιστα το πρώτο αναγνωστό με δέος (ήλιος-φεγγάρι).
Θεωρήθηκε και λατρεύτηκε ώς το τέλειο σχήμα.


Χωρίς αρχή, μέση, τέλος. 


Άρα είναι άναρχος, άμεσος και ατελής.


Και σφαίρα η ανάπτυξή του στον χώρο.


Το θέμα όμως είναι ό,τι περιέχεται εντός κ εκτός του.


Επειδή κι επί τα αυτά του είναι μόνο στην περιφέρεια του, άρα και στα όρια πάντα και δεν δύνανται να αντιληφθούν αν πραγματικά κάτι μπορεί να περιέχει, χωρίς να περιέχεται.




(Φιλικά επίσης προς τους ποιητές...)

Ετυμολογικά 1

ετυμολογία < λέξη της μεταγενέστερης ελληνικής ἐτυμολογία < αρχαία ελληνική ἔτυμος (αληθινός) + λέγω

Μπορούμε να πούμε ότι ερευνά τον έτυμο λόγο, δηλαδή την αληθινή έννοια, των λέξεων.

(πηγή: http://el.wiktionary.org/wiki/%CE%B5%CF%84%CF%85%CE%BC%CE%BF%CE%BB%CE%BF%CE%B3%CE%AF%CE%B1 )

Το α- στερητικό δηλώνει στέρηση.

Άρα το άσχημο δεν έχει σχήμα.

Άρα δεν είναι το αντίθετό του το ό-μορφο εφόσον αυτό που στερείται μορφής είναι το άμορφο.

Όχι το δύσ-μορφο, ούτε το εύ-μορφο, 

απλά το άμορφο.

Τώρα, το ό-μορφο θα έλεγα ότι - με ό,τι αυτό σημαίνει- είναι αυτό 
που τείνει στην μορφή του ο, 
ενός κύκλου.

Απλά.


(παρακαλώ για την συμπάθεια των φίλων φιλολόγων...)

Το κλαράκι του περασμένου χρονου.

Ήταν το τελευταίο εργαστήρι του χρόνου, εμφάνισα κλαράκια κομμένα (από κλαδεμένα δέντρα στη γειτονιά μου), κουκουνάρια (μαζεμένα στο Άλσος Νέας Φιλαδέλφειας μια ωραία λιακάδα), σπάγκους, σκοινιά, μάλλινα νήματα και κορδέλες, χαρτιά και χρυσόσκονες και τους είπα οτι θα φτιάξουμε το κλαράκι του χρόνου που πέρασε και θα το κρεμάσουμε για ομορφιά.

Γουρλωμένα μάτια και απόγνωση... Κυρία δεν ξέρουμε να κάνουμε κόμπους!

Ένας ωραίος τρόπος λοιπόν να μάθουμε.

Το κουκλόσπιτο

Χαρτόκουτα, σπιτική  πλαστελίνη, χαρτόνια χρωματιστά και ότι άλλο βρέθηκε.

Αποφασίστηκε, 2 υπνοδωμάτια, μπάνιο, κουζίνα, τραπεζαρία- σαλόνι και ένας ξενώνας με το δικό του μπάνιο και στο βάθος κήπος... Το σπίτι των ονείρων μας.

Σε πρώτο πλάνο η πλαστελίνη μας, δομικό υλικό κορυφαίας ποιότητας, αισθητικού τελειώματος και αντοχής, μυρωδιάς, χρώματος και χαράς κατασκευής!
Η συνταγή της σε επόμενη ανάρτηση...

Τα όρια του οικοπέδου μας. Ο κήπος-to-be.
Στο βάθος αριστερά η designer-architects, project manager- coordinators Νικολέτα(6,5ετ.)  και Ισιδώρα(8ετ.)  επί το έργο.

Μιλάμε για πλήρη μελέτη εφαρμογής, μόνο μαχαιροπίρουνα που δεν φτιάξαμε!

Όταν κατάλαβα - με τη δεύτερη...- ότι δίπλα στη σκάλα είναι το έπιπλο TV εντυπωσιάστηκα! όπως πολλές φορές άλλωστε...

Εννοείται πως την τιμήτική τους στο κήπο έχουν οι Ινδιάνοι και τα χρώματα!

Το αγόρι θα μένει ψηλά στα μπλέ και το κορίτσι σε ένα ροζ ισόγειο.
Κλισέ αλλά όχι πασέ.... ;-)

Ο Ξενώνας, σε χρώμα κίτρινο, ουδέτερο κατά την Ισιδώρα. Και για αγόρι και για κορίτσι.

Τυχερός γιατί θα παίρνει το μπάνιο του με θέα τον κήπο!

Πίσω όψη με Έξοδο προς το Κήπο.

Ωραία η διαφανής σκάλα έ;

Η Τραπεζαρία.

Πρώτη η γάτα ανέβηκε τρέχοντας τις σκάλες...

Το Μπάνιο.

Και μετά το θρόνο του βασιλιά, η παρουσίαση κλείνει εδώ.

Σημείωση:
Δεν πωλείται παρα μόνον χαρίζεται σε σοβαρές προτάσεις.